Bernardyny, inaczej nazywane psami z góry Św. Bernarda, należy do grupy olbrzymów długowłosych. Osiągają wysokość 70-80 cm i masę do 8O kg. Są masywne, mają wielką głowę, ciemne i niezwykle łagodne oczy. Sierść jest długa, miękka i gęsta, o barwie zasadniczej białej, z dużymi kasztanowatymi łatami w różnych odcieniach. Są powolne, spokojne i dobroduszne. Hodowane niegdyś przez augusiianów w wysoko położonym klasztorze na przełęczy Św. Bernarda w Alpach, niosły pomoc zabłąkanym czy zasypanym śniegiem podróżnym, dostarczając im środki wzmacniające i prowadząc do schroniska. Do dziś w wielu schroniskach alpejskich -bardziej dla tradycji niż z potrzeby -trzyma się bernardyny, stanowiące atrakcję dla turystów. Psy tej rasy są chętnie trzymane w podmiejskich osiedlach. Można im z całym zaufaniem powierzyć opiekę nad dziećmi, do których szczególnie się przywiązują. Są posłuszne, wierne i zupełnie nieagresywne. Nie nadają się do małych mieszkań, w których brak im powietrza i ruchu.
Boksery są psami wyhodowanymi w Niemczech. Są bojowe, odważne, ogólnie lubiane i popularne. Osiągają wysokość do 63 cm, a masę do 35 kg. Głowa masywna, ze skróconym pyskiem, ma wypukłe, zmarszczone czoło. Nogi są silne, proste; ogon powinien być krótko przycięty. Boksery nadają się do służby śledczej i do obrony. Są czujne, odważne i silne. Lubią dzieci i chętnie uczestniczą w każdej zabawie. Doskonale biegają i wysoko skaczą. Wymagaja wiele ruchu. Nie znoszą być na uwięzi i nie nadają się do stóżowania na łańcuchu w gospodarstwach wiejskich. Bardzo karne i poddajace się tresurze, wykazują agresywność tylko w stosunku do innych psów lub czasami wobec zbyt nerwowych i nieopanowanych opiekunów.
Wierzono niegdyś, że pies ten pochodzi z Holandii, gdyż w XVI wieku holenderscy żeglarze przywieźli go z Dalekiego Wschodu. Wilhelm Orański zawdzięczał życie czujnemu mopsowi, który ostrzegł go w porę przed Hiszpanami. Wraz z Orańczykami mały "samo-chwała" dotarł do Anglii. Do XX wieku zadomowił się na wszystkich dworach książęcych w Europie. Ten rozpieszczony, karmiony aż do otłuszczenia towarzysz starszych dam zyskał opinię głupiego i leniwego psa. Dobrowolnie mops nie robi charakterystycznych wdzięcznych minek, ale oparcie się jego wiernemu spojrzeniu dziecka, wyrazowi zatroskania na czole, ponaglającemu sapaniu i odmówienie mu upragnionych przysmaków wymaga wielkiej siły woli. Kto taką wolą dysponuje, a do tego zapewni dostateczną ilość ruchu psu nie lubiącemu dużo biegać, ten przez długie lata będzie się cieszyć towarzystwem tego wesołego, uważnego, inteligentnego psa, łatwego do prowadzenia. Mopsy są niewielkimi typowymi pieskami pokojowymi o nieco znudzonym wyrazie mordki. Ciało mają krótkie i krępe, zakręcony ogon, sierść gładką o barwie szarej lub płoworudawej z czarną maską na pysku. Ze względu na swój spokojny, łagodny charakter, brak wszelkiej agresywności i flegmatyczny sposób bycia są idealnymi towarzyszami osób starszych. Pozbawione możliwości odbywania długich spacerów stają się wydelikacone, wrażliwe na chłód i zapasione. Mops ma łagodne usposobienie, nigdy nie jest agresywny, zawsze w dobrym nastroju, dobry towarzysz zabaw dla dzieci. Ze względu na krótki nos źle znosi upał. Sierść nie wymaga zbytniej pielęgnacji, tylko oczy i zmarszczkę na nosie należy codziennie przecierać. Kto zechce wpuścić mopsa do swojej sypialni, musi przyzwyczaić się do jego chrapania.
Przodkami buldoga angielskiego były rzymskie molosy. Jest on jakby zmniejszoną wersją bojowych psów z Cesarstwa Rzymskiego. Między XIII a XVIII w Anglii organizowano wątpliwą rozrywką dla tłumów jaką były walki psów ze zwierzętami. Gdy pogłowie niedźwiedzi, jeleni i dzików zmalało zaczęto wprowadzać do walk byki. Ku uciesze tłumów zadaniem psa było złapanie byka za ucho, bądź nos i przytrzymanie przy ziemi. Duże psy były jednak bardziej narażone na rogi byka, którymi starał się on obronić przed atakiem psa. Zaczęto więc prowadzić selekcję psów pod względem pokroju. Hodowla buldoga była ściśle związana ze sportem szczucia byków. Należy jednak wspomnieć, że dolewka krwi alaunta uznanego w 1406 roku za najlepszego psa do chwytania i utrzymywania byka spowodowała zmianę wyglądu psów. Mniejszy pies miał większe szansę przeżycia, był zazwyczaj bardziej zwrotny i szybki. Psy, które powstawały w wyniku krzyżówek, były zwinne, szybsze i wytrzymalsze niż rzymskie psy, a zarazem posiadały atrybut w postaci płaskiej części twarzowej. Ta cecha była ważną rolę, gdyż umożliwiała psu zarówno pochwycenie nozdrzy byka, jak i swobodne oddychanie. Dokładnie nie wiadomo, kiedy doszło do rozdzielenia mastifów i buldogów. Wiadomo jednak, że podczas selekcji psów do walk zwierząt (bear-baiting i bull-baiting) zwracano głównie uwagę na wolę walki psa, a nie jego cechy zewnętrzne.
Wymaga on dużo zainteresowania, ale niezwykle inteligentny i spostrzegawczy charakter rottweilera predysponuje go na wspaniałego psa obronnego, pilnującego i towarzyszącego. Nigdy nie szczeka bez potrzeby i będzie z poświęceniem i wielkim zaangażowaniem bronił swojej rodziny. Jednocześnie jest to pies spokojny i zrównoważony. Niezwykle przywiązany do właściciela dość łatwo poddający się tresurze, kochający dzieci, jednym słowem wspaniały pies dla odpowiedzialnego właściciela.
Jest wspaniałym towarzyszem człowieka, niezwykle kochającym i przywiązanym. Wymaga on umiejętnego prowadzenia, łagodnego acz stanowczego. Zawsze stanie w obronie członków rodziny i dzieci. Bardzo dobrym opisem charakteru dogów są słowa Rosalie Sigmund (1890): "Również dzisiaj jak, zawsze, daję dogowi niemieckiemu pierwszeństwo przed wszystkimi innymi dużymi rasowymi psami, ponieważ żadna inna rasa nie łączy w sobie wszystkich tych cech, które czynią psa przyjemnym, nieuciążliwym współmieszkańcem, a więc imponującej wielkości połączonej z rzadką elegancją, wielkiej odwagi z olbrzymim przywiązaniem i szczególną pojętnością".
Shar-pei jest rasą psa z dużymi tradycjami. Niektórzy hodowcy i kynolodzy twierdzą, że rasa ta istniej już od blisko 2000 lat w południowych prowincjach Chin. Za miejsce pochodzenia uznaje się 2 prowincje Dah Let i Kwantug. Jako dowód tak długiej historii rasy często przedstawiane są historyczne dzieła i przedmioty składane wraz z umarłymi do grobu w czasach dynastii Han, panujące od 206 roku n.e do 220 roku n.e. Zawierają one wizerunki psa podobnego do współczesnego shar-pei'a. Również jako 2 dowód tej tezy są podawane znalezione statuetki z piaskowca pochodzące z przed naszej ery, które bardzo przypominały wyglądem shar-pei'a. Nazwa shar-pei w Chinach wymawiana jest jako "sah-pay" i oznacza w wolnym tłumaczeniu podawanym przez kynologów: papier ścierny, psa o szorstkiej skórze, twardy włos w kolorze piasku lub skórę rekina. Możliwym jest, że do powstania shar-pei&rsquoa przyczyniły się szpice, zachodnie mastify, mastino neapoletano i inne niestety nie ustalone dotychczas rasy.
Czuwacz słowacki wraz z polskim owczarkiem podhalańskim i węgierskim kuwaszem należy do grupy białych psów pasterskich o prostym lub falistym włosie. Pierwotnie psy te były szeroko rozpowszechnione i żyły w najróżniejszych, przeważnie górzystych częściach Europy, a dopiero w ostatnim czasie podzielone zostały na poszczególne rasy, w ramach których poddano je planowej hodowli. Niewątpliwie jednak z kynologicznego punktu widzenia podział ten jest dość problematyczny i nieuzasadniony, przynajmniej w przypadku grupy psów wschodnioeuropejskich. Wszystkie trzy rasy powstały z tych samych białych psów pasterskich i nadal jeszcze dla laików, a nawet doświadczonych sędziów nie do odróżnienia. O tym do jakiej rasy zaliczyć psa ostatecznie decyduje nie jego wygląd a drzewo genealogiczne.